Ölüm var oturun.
Huh deyin.
Hepinize söylüyorum.
Derdiniz varsa deva bulun.
Elinizden geliyorsa çare olun.
Günler aylar yıllar geçsin.
Her acı her keder her dert hatıralarda kalsın.
Bir fotoğraf albümü geldi önüme. Yine bu “yüz görümlüğü” anılar defterinden çekip çıkarmış. Anımsatmada üstüne yok. Deva ve derman işine gelmiyor; hava civa ve ferman hoşuna gidiyor.
Albümde, oğlumun ameliyattan bir buçuk ay sonra evde ve evin önünde sokakta çekindiği birkaç fotoğraf var. Annesi çamaşır asacağı görmüş komşuların balkonlarında; “onu bana bul ve satın al” demiş “internet üzerinden.” Annesi de var çamaşırlıkla birlikte albümde. Oysa çocuk daha kendine gelmiş değildi. Onda da bizde de korku ve endişe hakimdi. Fakat onun meşgul olmasını istiyorduk. Meşgul olsun da derdini unutsun istiyorduk.
Annesi, sağlıklı olduğu günlerde okuldan veya işten dönünce bir talebi olursa fırsat kollar ve beklemez hemen iletirdi. Fakat ameliyattan sonra vaziyetine göre hareket etmeye başladı doğal olarak. Ağabeyini 25 yaşında kara toprağa verdiklerinden dolayı da acının ve sancının ızdırabını gönlünde, yüreğinde ta derinde yaşıyordu besbelli. Bize pek de göstermek istemiyordu. Neticede psikiyatri servisine müracaat etmek zorunda kaldık.
Fotoğraf albümü bana, hatırlatma yaptı. Mali ameliyattan bir buçuk ay sonra arkadaşlarıyla buluşmak üzere apartmanın önünde beklerken, apartmandan aynı yaşta bir genç, giriş kapısından biraz ötede çocuğun haline bakıp gülümsüyordu; bu fikirsiz ve şuursuz tutumunu gözlerimle gördüm.
Bu genç adam Mehmet Ali ile yaşıt ve aksilik babasıyla samimi görüşüyorum. Fakat zır cahil elbette. Kanaatim değişmez, ömür boyu zır cahil olarak yaşayacak; belli ve aşikâr. Ekmek elden su gölden bir hayat içinde yaşadıklarından dolayı böyle bir şeyin kendilerine uğramayacağını düşündüğünü sanıyorum. Dedesinden üçer beşer ev bark dükkan miras kaldı. Tabii ki içimden berbat şeyler geçti. Berbat bir adamım zaten. Yine de sabrettim çünkü yaşıma başıma yakışmazdı. Birine kötülük yapmak için “Allah evlat acısı versin” demek yetiyor. Bunu öğrendim kan ararken, ameliyat ekranı başında dakika dakika yaş alırken, salonda hasta yakınlarını takip ederken, hastane önünde otururken, cerrahide hastalarla konuşurken, koridorda beklerken…
Ablası işyerinin tanıtım ve reklam toplantısına götürdü 2022 yılının Aralık ayında, yılbaşı akşamında veya bir gün önce yahut Ocak ayı sonunda Kuruçeşme’ye. Orada Fenerbahçe’de futbolcu ve teknik direktör olarak görev yapmış olan Emre’yi görmüş. Hemen fotoğraf almışlar. Bugünden geriye bakınca fotoğraflar arasında ziyade fark var.
Şükürler olsun!
Rabbim hasetten fesattan nazardan fitneden gıybetten korusun!
Kem gözden muhafaza buyursun.
Barekallah!
La havle vela kuvvete illa billah!
Saat gecenin 3’ü.
Muhabbetle!
Enver Seyhan
Eylül 2024
