Ahmet Şimşek
Ekmek kavgası için gurbete giden evlatlarının hasretini çeken büyüklerimizin özlemi de, sevgisi de duygu yüklü kucaklaması da bir başka duruştu.
Bayramlarda bir umuttur ananın, babanın evladına kavuşma ihtimali. Sabah erkenden kalkar iki lokma ekmek yemeye çalışır, boğazına düğümlenir yedikleri yiyecekler. Acaba torunlarına, evlatlarına kavuşacak mı, bekler bazen yollardadır gözleri. Kapının önüne oturur, acaba gelir de duyamam mı diye, yolun ağzına iner, araba sesi bekler. Hayal kurar şimdi araba gelecek, torunları arabadan inecek ve koşarak boynuna sarılacak ve bağrına basacak, öpüp koklayıp nesline kavuşmanın sevincini yaşayacaktı. Oğlu veya kızı ağır adımlarla arabanın bakacını açarak valizlerini, torbalarını, ihtiyaçlarını, hediyelerini indirip torunlardan sonra boynuna sarılacaktır evlatları. Ne zordur evlat hasreti. Yıllarca ayrı kaldığı evlatlarını, torunlarını kısa bir sürede hasret giderebilmek mümkün müydü. Daha gelmeden gitmelerinin hüznü çökerdi yanaklarına.
Yazı böyle devam ederken hemen aklıma babamın geleceğimizi duyduğunda tokur Osman’ın damında oturup yol gözlediği gelir aklıma. Arabanın önünden hızlıca yürüyüp, avluya açılan tahta çıkrıncagı gıcırdatarak açar ve araba yavaş yavaş avluya girerken anamın evin kapısının önünde oturduğu gözüme çarpar. Bekler taa uzaklara bakarken beklediğinin gelişi; onlara bizim anlayamadığımız duyguları yaşattığımızı seneler sonra anladım. Hele torunlarının adlarını söyleyerek, arada karıştırıp, Bütün torunlarının adlarını sayarlardı. En sonunda Eda, Hüseyin diye doğruyu söylerlerdi. Kafa kalmadı ki derlerdi. Kalmaz tabi, sevginin ve şefkatin en zirvesinde yaşamak ve yaşatmak, hissettirmek kolay değilmiş, bizler onların yaşına gelince yeni anladık.
Kapının önünde, kerpiç duvarın dibinde, derme çatma taşlarla örülmüş üzeri dikenlerle kıyı yapılmış bahçe kenarlarında bir umutla beklemek aslında çok güzelmiş. Çünkü sonuçta kavuşmak varmış, ayrılacağını bile bile kavuşmak, sevdiklerine kavuşmak önemliymiş..
Kültürel Haber – Yazı 2024 amasyamedya@
