70’LER! (Galiba En Güzel Yıllar) Enver Seyhan

“Hulusi Tunca ile Yetmişler”

“İstanbul 2013”

Yazarın hayatına baktım. 1954 yılında Bolu’da doğduğu, 2019 yılında öldüğü… Rahmet olsun.

Yetmişli yılların “Hey” dergisinde başlamış iş hayatına. Derginin kurucusu ve idarecisi Doğan Şener. Bilenler bilir de ben yeni, bu kitapla birlikte öğrendim. Hulusi Tunca “Hey” dergisine yirmi beş senesini vermiş. Koskoca yirmi beş sene.

Tabii ki bugün, bize ne “Hey” dergisinden

ve yetmişli yıllardan diyenler olacak. Normal karşılıyorum. Çünkü onlar, o büyülü yıllarda yaşamadıkları için bilemezler. O güzel günleri özleyemezler. O günlerde televizyon tek – tük ve siyah – beyaz ekranıyla girdi evlere. Radyo da bir iki devre öncesinde. Öncesinin öncesi yok. İletişim eski ibare ile haberleşme mektupla sağlanıyor; bir yandan da okuma yazma bilen azdan az. O yüzden halk ozanları, o yüzden meddahlar, o yüzden köy odaları, o yüzden halk evleri topluma ayna. Nüfus yoğun olarak kırsal kesimde yaşıyor; işi gücü uğraşı belli: Tarım, hayvancılık, çiftçilik, çobanlık, yaylacılık. Zanaat erbabı da azdan az. Demirci, kömürcü, marangoz, dülger gibi.

Oysa o günler çok mu çok özel, çok mu çok güzel. Benim için en azından öyle. Siyasi olayların toplumun yaşam alanlarına yansıyan kötü taraflarını çıkaracak olursam hayat alelâde akışında ve bir o kadar da harika. Kim neyin hesabındaydı; o da belli değil. Belli olmayan fakat dayatılan o kadar fazla şey gelir geçer ki insan hayatından; belli olmayan derken… Amacına uygun olmayan, hayata katkısı olmayan…

Yetmişlerde bir de “Ses” dergisinden haberim var. “Ses” dergisi ve “Hey” dergisi, yarışmalar düzenlerdiler. Yetmişli yıllarda sinema da ayrı bir sektördü. Her şehirde, kasabada ve kazada sinema salonlarından söz etmek yerinde olur. Konserlerden de söz etmelidir; zira televizyon yaygın olmadığı için konserlerin halkın talepleri doğrultusunda düzenlendiğini sanıyorum. Arzu, istek, talep ve eğlence… Yeniliklere ve icatlara erişmek için arz – talep ekseninde bir yol yüründüğü gibi bir izlenim oluşmuştur bu konularda bende. Zira, bilgisayar ve internetten kimsenin haberi bile yoktu. Telefon, Abraham Graham Bell’den beri gelişme ve ilerleme göstererek ülkemize “Yetmişler” içinde, devamında sahasını genişleterek köylere kadar girdi. Elektrik de öyle. Köylü “cereyan” olarak tanıdı.

Oyuncular, yakışıklılar ve güzeller, bahsettiğim dergiler kanalıyla seçildiler ve filmlerde rol kesmeye başladılar. K. İnanır ve T. Akan örnektir. Üretim, üretim diyorlar ya; bu üretim elma – armut üretimi değil, katma değeri yüksek mal – emtia üretimi. Buzdolabı gibi. Pahalı ve bedeli ağır. Halktan talep de görünce, geldi ocağın başına bağdaş kurup oturdu. Oturuş o oturuş. Asla geri adım atmadan yanına daha başka şeyleri de katıp her mahali dört koldan sardı.

“Yetmişler”

Hulusi Tunca şöyle diyor:

“Bizim müzik, magazin, gazeteci, şarkıcı, türkücü, artist tayfası vefasızdır. Biri “veda” mı etti? Doluveririz bir caminin avlusuna… Kara gözlüklerinin arkasına saklananlar da vardır, o kişi “musalla taşı”nda yatarken spor, siyaset konuşanlar da… Ama kendilerine bir kamera yaklaşmayagörsün… Hemen “en acılı” maskelerini takıp başlarlar konuşmaya:

“Şöyle iyiydi de böyle iyiydi de… Çok erken gitti de… Yeri doldurulamaz da…”

Kendisiyle ilgili olsun demiş ve sanat erbabıyla kitabının önsözü için “yazın bakalım demiş. Yazmışlar.

Hulusi Tunca devamla diyor ki:

“Artık içim rahat. “Arkamdan” değil “yüzüme” söylendi ya bu sözcükler, ne mutlu bana…”

Hey Dergisi Genel Yayın Müdürü

Doğan Şener yazıyor:

“Bir süreden beri HEY’in künyesinde Sorumlu Yazı İşleri Müdürü olarak Yener Süsoy’un yerine Hulusi Tunca’nın imzasının çıkmakta olduğu… 12 yıldan bu yana Milliyet’te ve kardeş yayınlarında beraber çalıştığımız, kader birliği yaptığımız arkadaşımız Yener Süsoy dergimizden ayrıldı.

Hulusi Tunca, bundan 10 yıl önce 15 Eylül 1971 tarihli dergimizde yine bu sütunlarda yer alan “Hey Gençler” başlıklı yazımda “Devamlı okurlarımızdan Beykoz’dan Hulusi…” diye sözünü ettiğim gençten başkası değil.”