Enver Seyhan Bu adamın filmlerini seyrettim çok Taşova’da sinemada.
Ne idi ki sinema bizim için o yaşlarda?
Hayal mi düş mü kurgu mu tasavvur mu öykünme mi ne?
Belki Yazlık sinemada veya Koca Dayı’dan bilet alıp eski sinemada.
Yeni sinemada da seyrettim belki. Sahibi Ömer Caba mıydı? Sinemaların adlarını bilmiyorum.
Kusura bakmayın.
Bu yeni sinemada, sinema sanatçılarının gösterilerine de kaçak maçak bakmıştım. Yılmaz Köksal kaldı aklımda. Bir de Fatma Belgen. Kulisten sahneye geçerkendi galiba, kostümünü giymişti Fatma Belgen. Benim gibi meraklılar çokmuş ki yolu kapandı. O zaman gülümsedi ve dedi ki:
“Çekilin, ablanız geliyor.”
O sıra ne idi ki Taşova? 1980 öncesi belki 1978 veya 1977 yıllarıydı. Taşova kurulalı kaç yıl olmuştu ki?
Otuz beş yaşında küçük bir şehirdi. Bir Anadolu kasabası veya!
Yeni diye nitelediğim sinemada bir de tiyatro seyretmiştim. O tiyatro vesile olmuştu da gıyaben şiirlerinde tanımıştım rahmetlik Ozan Arif’i. Bir iki dize aklımda kaldı ama burada yazmayacağım.
Ozanlara olan saygım yaşım ilerledikçe daha çok arttı. Onlar Anadolu insanını yaşamını geçimini derdini çilesini arzusunu sevgisini sevdasını haysiyetini şahsiyetini anlatıyormuş meğer, halkın derdiymiş dertleri…
On iki, on üç veya on beş yaşındaki bir insan nereden bilecekti ki?
Çocukluğu köyde mütevazi bir hanede başlamış dış dünyaya kapalı ancak atasından gördüğünü tekrar eden bir hayat örgüsü fazla ne sunabilirdi ki?
Onlara kızmak da olmaz. Sebepleri vardı. Onlar yorgundu, yol yorgunuydu, hal yorgunuydu!..
Bu sorunsalın cevabını şu sırada yaptığım bir araştırmada yakın bir siyasinin sözlerinde buldum…
Buldum yoruldum!..
Gördün mü Sadri Alışık?
Seni gördüm, nerelere daldım. Hayat böyle bir serüven! Toplum canlı devamlı heyecanlıdır. Fakat birey ölümlüdür. Bir vakit saat var. Başka bir aleme aslında bu kutlu yolculuk. Her yol nihayet bir menzilde son buluyor ve çıkış kapısından itibaren yeniden başlıyor…
Sevgi ve muhabbetle!
