Sevgili Recai! Değerli kardeşim! (Enver Seyhan)

Üç günlük fani bir dünya! Çok fena oldum! Seni konuştum on dakika. Seninle Üsküdar’da buluşmalarımızı ve neredeyse çarşının her yerini dolaşmalarımızı; arada bir durup durup kesik kesik kulağıma fısıldamalarını anımsadım. Üstüne bir de, “bunlar sende kalsın; kimseler duymasın” dediğin çok özel sırlarını. Fethi Paşa Korusu’nda, en yukarıda derin ormanın gölgesinde, çocukluğumuzdan başlayıp o zamana göre ellili yaşlara kadar geçen ömrümüzü konuşmamızı hatırladım.

Seninle geç tanıştım. Ben seni tanıyordum da sen beni tanımıyordun. Ayakkabıcı Hilmi’den çok ayakkabı aldı babam bana. Bunları konuşurken birden fotoğrafını açtın ve gösterdin. Beyaz, galiba kıvırcık saçları ve beyaz bıyıklı haliyle Dene Pazarı’ndaki anımsadığım eski dükkanın kapısında soruduyor ve fotoğraf için poz veriyor. Epeyce sülalenden bahsettin. Suşehri kazasından çıkışınızı ve çevrede, köyden köye dolanarak, dolanarak sonunda Arpaderesi köyüne gelmenizi ve yerleşmenizi anlattın. Tekrar anlattın. Bir daha döndün ve anlattın…

“Enver, yordum mu seni” dedin. Bir sülalenin hikayesi canlı, capcanlı gönül gözümün önünden akıp gidiyor; nasıl yorulabilirdim ki?

“Kamiller.” Boyunuzun adı olmalı Arpaderesi köyünde. Bir de babaannenden veya dedenin annesinden açtın konuyu. Onun sülalesinden anlattın. Fazla derine giremiyorum çünkü “sır olsun” aramızda, dedin. Belki de yazarların yaptığı gibi biraz hayal meyal şeyler de yazmak istiyorum ama geçemiyorum sınırı ve sırrı.

Taşova Lisesi’ni ve okul yıllarını anlattın; el’an gün gibi hatırladım. Sen anlatıyorsun, bazan duruyorsun ve devam ediyorsun. Zudaylı herkesçe tanınan, saygı duyulan bir öğretmenin kızıyla arkalı önlü oturduğun sınıfını ve tartışma ve münakaşa ortamını anımsadım. Değerli hanımefendiye sabır ecir dilemekten başka, başka gücüm yok. Nutkum tutuluyor. Hüzün boğazımı sıkıyor, bu noktada, bu satırları yazarken…

Çocukların, torunun ve emekliliğin. En son telefonda, “emekli oldum” dedin. Bir ara buluşalım yine diyerek telefonu kapattık. Kışın ortasında, telefonumda kaydı olmayan bir telefondan aranıyorum. Baktım baktım; sonra telefonu elime aldım ve “var bunda da bir hayır” dedim. Telefonumda kayıtlı olmayan telefonları açmam veya incelerim. Çok nadir olarak açarım. Telefonun ucunda, İstanbul’da Destek Derneği’ni kuran S. Ünsal var. “Oturduk Recai ile” diyor; “senden bahsediyoruz.” Hal hatırdan sonra, “görüşelim bir an evvel, oturalım beraber Üsküdar’da” diyor. Ben ise, seni işaret ediyorum, sana havale ediyorum. Sezgin diyor ki: “Ben biliyorsun, kış aylarında Söke’deyim, yazın köyde, Destek’te.” Bildiğimi söylüyorum. “Recai olur verdikten sonra, neden olmasın” diyerek ve selamla ve muhabbet temennilerimle telefonu kapatıyorum.