İlk çocuk olduğumdan mı ne,
Benim adım İlkyaz.
Bakmayın öyle adımın İlkyaz olduğuna,
Aslında benim gerçek adım, Çile naz.
Daha doğarken boran olmuş benim kaderim!
Anamın adını sorarsanız, onun adı’ da Songül.
Onun kaderi de aynı,
Daha tomurcuk bir bir gül iken solmuş,
Oda kadersiz bir Songül.
Bir yayla evinde dünya’ ya gelmişim,
Zavallı anam, bir taşla kendisi kesmiş göbeğimi.
Babamın erkek çocuk istemesinden olsa gerek,
Anam, daha ilk gün söylemiş kulağıma söyleyeceğini,
Oy benim kadersiz ilkyazım!
Seni doğuracağıma, taş doğursaydım be kızım!
Sende benim gibi çile çekeceksin bu fani dünya’da.
Talisiz kaderine boyun eğeceksin, ne yapsanda.
Babam!
Benim kız çocuk olarak dünya’ya gelişimden, hiç hoşnut olmamış.
Tam bir ay boyunca, garip anamın yüzüne bile bakmamış.
Yüzüne bakıp’ ta konuştuğunda ise, bak kadın, bana bak.
Bir daha kız çocuk doğurursan, başının çaresine bak.
Anam!
Her doğumunda, bir kız çocuk dünya’ya getirmiş.
Her seferinde ise, babamdan ayrı bir azar işitmiş.
Tabi ki bu anamın elinde olan bir şey değildi.
Tamamen Yüce Rabbimin takdiri ilâhisiydi.
Bu durumda babam deliye dönmüş,
Garip Anama söylemediği söz, etmediği hakaret kalmamış.
Anam ağıtlar yakmış kaderine, söyleyip durmuş kendi kendine.
Oy benim talisiz kaderim, oy benim kara yazım!
Oy benim talihsiz başım, oy benim alın yazım!
Neyleyim ki kimseye geçmez oldu sözüm!
Kırıldı bendim, karaymış alın yazım!
Çalmaz oldu, ah ah, benim dertli sazım.
Derdimi sen anlat, ey benim kadersiz İlkyazım!
İstanbul, 11.12.2011
Bu Sabah Kar Taneleri, Adlı şiir kitabından.
