Akıllı insan kendi kendini hesaba çeken insandır. Akılsız ve aciz insan ise nefsinin ve heveslerinin peşinden koşan insandır.
Akıllı insan aza kanaat eder, kendisinden daha muhtaç olan düşkünlerin ve muhtaçların durumunu düşünür, onların halinden ders alır.
Yine akıllı insan, başkalarının hatalarını ve kusurlarını görmez, hatta onların kusurlarını örter.
Bir başkasının hata ve kusurlarını yüzüne vurmak, ayıplamak, ardından çekiştirmek, gıybet etmek yerine geçer ki, buda dinimizce kul hakkı almak anlamına gelir.
Değerli okurlar,
Akıllı insan bu dünya için çalışır” fakat” ahreti de unutmaz.
Büyük bir hastalık olan, dünya hırsından da uzak durur.
İnsan dünyası için çalışırken, ahiretide unutmamalıdır. Çünkü ebedi mutluluk oradadır.
İnsan doğası itibariyle, iyiliğide kötülüğüde yapabilecek bir yapıya sahiptir.
Dolayısıyla insan, iyilik sınırları içindeyken, kötülük sınırları içinede kayabilir, önemli olan yaptığı yanlışı fark ederek, o sınırdan geri adım atmasıdır.
Değerli okurlar, insan kendisi için ne iyilik işlemiş olursa olsun, yarın Allah katında onu bulur.
Başkalarına iyi niyet ve hoşgörülü davranmak bir erdemliktir. Öyle ki çevremiz, canlı ve cansız varlıklarla doludur. Bunları tanımak, sevmek, merhamet etmek, korumak, onlara yardım etmek insan için ayrı bir güzellik, ayrı bir mutluluktur.
İnsanlar arasında sarf edilen tatlı bir söz, gülen bir yüz, öyle olur ki nicelerine moral kaynağı olur.
Söz sırası gelmişken, Hz Ali efendimiz, Sevgili peygamberimiz s.a.s. in davranış biçimini şöyle anlatmaktadır.
Çevresinde bulunanlara yüzü gülerdi. Çok konuşmazdı. Sözleri acı ve sert değildi. Kalbi merhametli ve yumuşaktı. Kimse ile tartışmazdı. Bağırıp çağırmazdı. Yanlış konuşmadıkça kimsenin sözünü kesmezdi. Der.
Onun için bizler kendimize peygamber efendimiz, s.a.s. in ahlakını örnek almalıyız.
Bu gün maalesef, insanlar arasında sevgi ve saygı, paylaşma, güven her geçen gün biraz daha yok olmaktadır. Yine karşılıklı insani ilişkiler her geçen gün zayıflamaktadır.
Belli ki toplum olarak değişiyoruz, fakat değişirken de birçok değeri kaybediyoruz, maalesef.
Aşağıda bir şiirimi birlikte okuyalım isterseniz…
MERHABA SABAH
Bu sabah yeni bir güne daha uyandım!
Sana şükürler olsun yaradanım!
Penceremi aralayıp derin bir nefes aldım!
İnsanlara baktım, hepsinde ayrı bir telaş
Günlerin ayları, ayların yılları kovaladığını düşündüm!
Derken, birden gözüm duvardaki saate ilişti.
Yelkovanın kaçtığını, akrebin onu kovaladığını gördüm!
Kendi kendime mırıldanıyordum!
Şu ömür denen yaşamda, işte bu kadar hızlı tükenip gidiyor dedim!
Ama bunu bizler anlamıyorduk, hatta farkına bile varamıyorduk.
Hayata dair, olur olmaz şeylere kulp takıyor, birbirimizi kırıp döküyorduk.
Bazen birbirimizin canını acıtıyor, birşeyleri paylaşamıyorduk.
Kafam karışıyordu,
Allah Allah,sahi bizler neyi paylaşamıyorduk.
Neden birbirimizi anlamıyor, neden birbirimizi sevemiyorduk.
Mademki ömür bu kadar kısa, neden birbirimizi kırıp döküyorduk.
Güvensizlik, karamsarlık, umutsuzluk, almış başını giderken,
belkide ne istediğimizi bizlerde bilemiyorduk.
Belkide birşeyler gözlerimize farklı görünüyordu.
Belkide sevgilerimiz köreliyordu.
Belkide bizler, bencilliğin ve kıskançlığın kıskacında,
mutsuzluğun girdabında bocalayıp dururken,
Havada uçan kuşların, baharda açan çiçeklerin kıymetini bilemiyorduk.
Kuşları sevemiyor,çiçeklere dokunamıyorduk.
Belkide onun için her şeyi kırıp döküyorduk..
Teneffüs ettiğimiz havanın, içtiğimiz suyun, bastığımız toprağın,
Dahi kıymetini bilemiyorduk.
Peki, bu sabah varmayız, yeni bir güne günaydınla başlamaya,
Peki, bu sabah varmayız, yeni güne merhaba demeyle başlamaya,
Bu sabah varmıyız herkese günaydınlar, hayırlı sabahlar demeye
Bu sabah varmıyız, birbirimizle selamlaşmaya, birbirimizi sevmeye.
Haydin öyle ise,hep birlikte,,,
Merhaba sabah,merhaba insanlar,merhaba kuşlar,merhaba çiçekler,
Merhaba deniz,merhaba gökyüzü,merhaba güneş,
Merhaba dünya,
Bizler söz verdik,birbirimizi sevmeye,
Bizler söz verdik,hayata yeniden başlamaya….
(İstanbul,10.05.2011)
BU SABAH KAR TANELERİ )ADLI ŞİİR KİTABINDAN
Saygılarımla.
Sami ASLAN-Şair Yazar.
