“İnsan dediğin, izdiham, istila ve linç demektir. Tıpkı kötü anılar gibi. Onlar da aklımızı istila ediyor, bugünümüzü öldürene kadar darbeliyorlardı.”
“Niye çoğaltmak ister insan kendini fotoğraflarda, aynalarda, heykellerde, eserlerde? Çoğaltmaya değer ne vardır insanda? Çoğaltırken çoğalacağına bölünür azalır mı aksine? Nasıl toplar kendini tekrar, nasıl bulur dört yana dağılmış parçalarını?”
“Çünkü geri dönenler, hiçbir yere gidemeyenlerin umududur.”
“Hiçbir rengi, kokusu ya da tadı yok bilinmezin. Yalnızca bir dokusu var: Pütür pütür, soğuk, huzursuzluk verici. Ha unutmadan, bir sesi de var: hiç durmadan susuyor.”
“Her kelime, kâğıda yatırılabilirse sakinleşen vahşi bir hayvan. Kâğıtlarım hayvanat bahçesi.”
“Doğarken insana boş kağıt verirler…
Sen doldurursun yaşarken bu boş kağıdı. İster güzel şeyler yazarsın, ister kaygı ve endişelerini, ister acıları, ister mutlulukları. İşte hayat bu.
Ancak,
Yanlış şeyler yazmaya başlayınca, tekrar tekrar silmek istersin sayfaları. Sen silmeye çalıştıkça izi kalır her şeyin. Her öykünün içinde ne kadar mutluluk varsa, o kadarda yaşamından izler vardır oysa. O izleri ne kadar silseniz bile izleri hiç bir zaman çıkmaz hayatımızdan.”
En önemlisi yaşadıklarımızın bir kısmının altını çizmemiz gerekir. İşte yaşamın özüdür bu çizdiklerimiz. Altını bastıra bastıra çizmek gerekir ki, yaptığımız yanlışların tekrarını yaşamamak için.
Bazen varılan yer korkutucudur. Çünkü ilerlemeyi seven insan, varmakla yetinmez. Hep yeni menziller belirlemek ister kendine. Her yolculuk, bir serüvendir. Göze alınan bir tehlikedir. O boş sayfayı doldurup yazmak da böyledir. Bir noktaya varır gibi olunca rahat bir nefes alırsınız; ama hiçbir yere varmamışsınızdır. Esas olan, gitmektir çünkü. Ben de bugüne kadar biriktirdiklerimi heybeme koyup, onların ağırlığını sırtımda hissederek ve sürekli heybeme yeni şeyler katarak yürüyemez olana kadar ilerleyeceğim.
Gerisini zaman gösterecek…
Sevgili dostlar tekrar tekrar sizleri yazmak istiyorum doğrusu bu sayfama. Sevdiklerimi, inandıklarımı, keyif verenleri, her düştüğümde elimi tutanları!
Okuyan dostlarımın elimden ne kadar tuttuğunu görmek istiyorum hayatta iken.
“Boş sayfalar bittiğinde yazmak da biter, okumak başlar.”
Unutmayın hayat bir defterdir. Kimi neyi yazacağınıza siz karar veriyorsunuz.
İsterim ki, bu yazımımın altına hep birlikte sevgi ve muhabbetle adımızı yazalım.
Hürmetler efendim.
Naci Özkan
