GÜZEL OLAN NEYDİ PEKİ
Eskiler mi güzeldi yoksa eskiden mi güzeldik?
Bu sual hep dolanıp durur dillerde, durup dalarız her sorulduğunda düşüncelere, anımsar zihnimiz geçmişi istemsizce, hani şu meşhur 90’lı yıllar var ya, orada kalmıştır bir yanımız sanki.
Güzel olan neydi peki?
Yamalı elbiselerimiz mi, toz toprak içinde oynadığımız yollar mı, tahtadan yapılmış oyuncaklarımız mı,
papatyalardan taçlarımız, çamurdan bebeklerimiz mi?
ve daha neler neler…
Yokluğun içinde gizli o huzur mu özlenen, yoksa şu varlığın çaldığı mutluluk mu bizi yalnızlaştıran?
Neydi bu kadar çaba, neydi bizi lükse mecbur eden, kahvaltıda çorba yenir iken, şimdi memnun değiliz önümüze serilen her türlü nimetten…
Güzel olan dildeki şükürdü, eldeki çaba, alından akan terdi…
Şimdi dilde isyan, elde bizi bizliğimizden uzaklaştıran, Türkçe’den mahrum iki kelam.
Ne yıllar, ne elbise, ne oyuncaklar… güzel olan içimizdeki çocuktu büyüyerek yok olan, her şeyin kolayını isteyerek bizdik her şeyi zorlaştıran, her şeyin fazlasını isteyerek bizdik zamanı yoran, eskilere bitmeyecek özlemi sunan.
Yazar Ayşe OVALI
