İşleri içeri alma,kışa hazırlık yapma,tavan aktarma, baca temizleme yapılıyorsa bilinki mevsim sonbahar demektir.
Eski insanların eskimeyen eski hesapları vardı.
Gün dönmeden falan, filan işleride içeri alayduk diye başlayan ve malların öte berisinden tutun da kışın ısıcak soba başında yenilecek elma, armut kurusuna kadar hesap edilen bir süreçleri vardı.
Adına güz derlerdi ve onlar için çok kıymetli bir aydı.
Ağır kış şartlarında rahat edecekleri her şeyi yazdan kalma sebze meyveyi, otu, samanı güzün ambarlarda, çatı aralarında ve samanlıklarda muhafaza ederlerdi.
Güz bağ bozumuydu, pelver, konserve, pekmez kaynatma tomatis, biber gurutma, tarhana bulama demekti güz.
Köylerimizde kazanlar, ileğenler kaynardı altlarında koca, koca cereklerin yandığı ve mısırların közlendiği ateşte.
Güz hazan demekti ayrıca ve bir çoğunun geçim için gurbete çıkması demekti güz.
Bir çok insanımızın işleri içeri aldıktan sonra ilkbahara kadar daha iyi bir geçim uğruna yorganını sırtına vurup büyük şehirlere çalışmaya gitmesiydi güz.
Ve yaprak dökümüydü güz aynı insan gibi.
Kimi dalından kopardı kimide yuvasından.
Ayrılık ve hasretin burun direklerini sızlattığı gidenin ardından ağıtlar yakıldığı aydı güz.
Hoş geldin güz.
Eylül
Güz yelleri esti gülüm
Düşürdü daldan yaprağı
Gözü doymazmış insanın
Üstüne atmadan toprağı.
Hazanın karışır hüzne
Umutların kalır düzde
Güneş bile gönülsüzce
Doğar, batar güzün gülüm.
Sert örüsgar vurur yüze
Hasret galun bahar, yaza
Kalem biter yaza, yaza
Eylül ömre benzer gülüm.
Hakkı Biçer
19/Eylül 2021
Bahçeşehir/İstanbul
