Ölüne bile ağlatmaz derlerdi eskiler bizim oralarda tütün soykası için. Siz ginede bek gulak asmayın içeceseniz ginede için dumanını yel alsın, parasını el alsın.
Tütün ilçemizdeki bir çok köyde üretimi yapılan ve ilçe merkezinde devlete ait Tekel yaprak işleme fabrikası olan ciddi anlamda bir geçim kaynağımızdı.
Günümüzde dahi azda olsa üretimi yapılan bir geçim kaynağı olmaya devam ediyor.
Şubat ayı sonunda fidesi ekilen Mayıs başında tarlaya dikilip taaa Eylül ayına kadar kırma işlemi yapılan meşakkatli bir işti tütün üretimi.
Yaklaşık üç ay boyunca ne gözlerimiz uykuya hasret galudu ve yediğimiz her şey acı gelirdi.
Hele bir zifiri oludu ki zıkkım olasıcanın enseyle saça yapıştımı kafayı yedirirdi.
Kimi zaman elle, kimi zamanda makinasıyla dikilen tütünün iki defa meğeli bir defa dip sıyırması ve üç defada kırımı olurdu.
Dip ,orta ve depe adını verdiğimiz bu üç kırımdan sonra tavan aran ve mağlarda guruyan tütünler tavan arasında asılarak muhafaza edilirdi.
Denk ve pastal yapma zamanları afurlarda yumuşatılır ve bir zamanların gözde mesleği olan denkçilerin maharetli ellerine bırakılırdı.
Soğuk kış günlerinde sıcak sohbetlerine şahit olurduk denk yapan ustaların ve ev halkının.
Sonra pastal çıktı şimdilerde koliler var ve gül, gübür bulduklarını goyuyorlar.
En zevkli olanı cümbür cemaat eski evimizin önünde dut ağaçlarının altında tütün dizdiğimiz günlerdi dut ağacını sallar ve çul üzerine düşen dutları afiyetle yerdik.
Elma, tomatis,erük ve çördükte tütün dizimi sırasındaki en gözde yiyeceklerdi. En keyifli bölümü
depe kırımı esnasında orakla biçmekti.
Kuruyunca biçtiğimiz adına kevrek denilen tütünün saplarını hem fırınlarda hemde sobalarda yakarduk edirafı dumana vere, vere.
Selam olsun gecenin üçünde tütün gırmaya gidenlere.
Selam olsun elinin zifirini yumadan tütün dizenlere.
Selam olsun eline iyne battığı halde sesini çıkarmayanlara.
Selam olsun tatlı geçimin acı kaynağını unutmayanlara.
