Zeki Ordu
Bazen çok şey planladığınız gibi gitmez. Eskiler buna “Evdeki hesap çarşıya uymaz” derdi.
Karadeniz’in ilçelerini ziyaret etme maksadıyla seyahatimi sürdürürken yol üzerinde başka bölgelere ait il ve ilçeler de olmuyor değil.
Her ne kadar ziyaret listemizde olmasa da o ilçe bizim ilçemizdir. Gitmediğimiz veya gidemediğimiz yer bize ait mi değil mi tartışmasına girmeden seyahatim esnasında karşılaştığım bazı hadiseleri satırlara taşımak istiyorum.
Yol boyu giderken mavi tabelalar nereye ne kadar olduğunu gösterdiği gibi hangi yerleşim birimlerinden veya yakınlarından geçtiğimizi de söyle bize. İşte onlardan biri de Ilgaz oldu. Tabelada Ilgaz yazısını görünce bu şehri ziyaret etmek geldi içimden. Bir daha ya gelinir ya gelinmez.
Şehrin bulunduğu yola girdiğimden az zaman sonra bir okula rastladım. Bir eğitimci olarak 37 senenin verdiği bir aşinalık ile okulu ziyaret etmek istedim fakat otomobili nereye park edeceğimi bilmediğimden oradan uzaklaşmış oldum. Ancak az zaman sonra gidiş istikametime göre solumda bir Anadolu Lisesi tabelası gördüm ve hemen otomobili park ederek okula doğru yöneldim. İçeride öğrenciler ve meslektaşlarım vardı ne de olsa.
Ders saatinde gitmiş olmalıyım ki binada kimse yok gibiydi. Hemen basamaklara doğru ilerleyip ikinci kata yöneldi. Okul planları hakkında az çok bilgi sahibi olduğumdan yabancı bir yerde değilmiş hissi uyandı bende. İkinci katta bulunan koridor pencereden gelen gün ışığı ile aydınlanmıştı. Ve koridorda biri yürüyordu.
Adımları attıkça orada duran kişiyi daha rahat görüyordum. Bayan öğretmenlerden biri sandım. Epey yaklaşınca bana “Kimi aradınız?” soru yönetilince iki günlük seyahatin de yorgunluğu ve dikkatsizliği ile “Müdür Beyi” diye cevap verdim.
Karşılaştığım cevap ile mahcubiyetim zirveye tırmandı. Bana nazikçe “Benim” dedi. Ben belki ağız alışkanlığı, belki dikkatsiz belki de nerede nasıl konuşulacağını bilmezlik ile öyle hitap etmiştim. Yani “Müdüre bakmıştım” gibi kaba sayılacak cümle kuramazdım. Ordu’nun Ünye ilçesi nere, Çankırı’nın Ilgaz ilçesi nere. Geçerken uğradığım bir okulun nasıl yönetildiğini nereden bilebilirdim. Yaptığım bu gaftan sonra özür dilemekten başka çarem kalmamıştı. İyi ortamda elektrik ışığı yoktu. Yüzümün mahcubiyetten kızarmasını kimse göremedi.
Sonra Müdire Hanım beni makamına davet etti. İki sene aynı dersi okumuş olmak ve eski bir idareci olmanın verdiği ortak yön ile kısa süre eğitim üzerine sohbet ettik. Daha sonra ilçeden gelen bir talimatla idari işlerin yürütülmesi için makamını ve okulu terk etmek durumunda kaldı. İsminin Yonca Kayılı olduğununu masasının üzerindeki isimlikten öğrendim.
Yonca öğretmen veya müdire hanım beni yapmış olduğum gaftan dolayı mahcubiyetimi bana hissettirmedi. Asil bir eğitimci davranışıyla sehven yapılmış gibi görüp hatırlı bir misafir gibi davranması, oturduğu koltuğa ne kadar çok yakıştığını da göstermiş oldu. Kısa süreli görüşmemizin ardından zât-ı alîlerinin liyakat sahibi bir yönetici olduğunu bir eğitimci olarak gördüm ve bulunduğu okul ve ilçenin bu huşta çok şanslı olduğunu düşündüm. Tabii en şanslılarının öğrenciler olduğunu söylemeye ne hacet.
Daha sonra ilçeyi dolaştım. Bazı vatandaşlarla görüştüm. Belediye Başkanının sekreterinden bilgiler aldım. Özellikle vatandaşların gönül sahibi kişiler olduğunu görünce içim bir hoş oldu. Birçok il merkezine uzak olan bu yerde bunca güzel insanın yaşama gayreti içinde olması ayrıca takdire şayan.
Ilgaz’dan tanıdıklarımdan ayrılmış gibi hüzünlenerek ayrıldım. Oranın sadece coğrafyasını değil insanlarının gönlünü özleyeceğim. Ayrıca kusurumu görmezden gelen Yonca Kayılı Hocama da teşekkür eder, o anki gafımdan dolayı tekrar özür dilerim.
Bütün Ilgazlılara da gönül dolusu selamlarımı sunarım.
Yorum Ekle
