1. Çocuk; Allah’ın nimeti ve emanetidir. Ona “güzel ve ahlak terbiyesi” verilmelidir.
2. Çocuk; “İslâm fıtratıyla” yaratılmıştır. O, İslâm ve müsbet bilim ile eğitilmelidir.
3. Çocuk; sevgiye ve ilgiye muhtaçtır. Ona şefkat ve merhamet kanatlarımız açılmalıdır.
4. Çocuk; mutlu büyütülmelidir. Onun için huzurlu bir aile ortamı oluşturulmalıdır.
5. Çocuk; korkutulmamalıdır. Onu zorlamadan iyilik muamelesi yapılmalıdır.
6. Çocuk ile çocuklaşılmalıdır. Ona, seviyesine göre yaklaşım gösterilmelidir.
7. Çocuğun “utanma duygusu”nu yitirmesine, değersizleşmesine izin verilmemelidir.
8. Çocuk aşağılanmamalıdır, azarlanmamalıdır. O, değersiz görülmemelidir, incitilmemelidir.
9. Çocuğun atılganlığı engellenmemelidir. O, yalnızlığa iten şeylerden uzak tutulmalıdır.
10. Çocuğun üzüntüleri giderilmelidir. O, korkuya ve kaygıya sebep olan şeylerden korunmalıdır.
● ● ●
11. Çocuk; problemleri ve soruları ile başbaşa bırakılmamalıdır. O, içine kapanık yapılmamalıdır.
12. Çocuğa zaman ayırılmalıdır. Ona; “birlikte yaşamanın sevinci” yaşatılmalıdır.
13. Çocuğun ağlamasına, size nazlanmasına ve sığınmasına izin verilmelidir, körlenmemelidir.
14. Çocuğun “kendine özel” olduğu dikkate alınmalıdır. Ona; “başkası” gibi davranılmamalıdır.
15. Çocuk hareketli ise sevinilmelidir. Geleceği, hareketli çocukların inşa edeceği bilinmelidir.
16. Çocuğa “değerli” ve “başarılı” olduğu hissettirilmelidir. O, ilgi ve sevgi ile ödüllendirilmelidir.
17. Çocuk eğitimi; “evlilik kararı” ile başlar gerçeğinin bilinciyle çocuk yetiştirilmelidir.
18. Çocuk; utandırılmamalıdır, usandırılmamalıdır, bunaltılmamalıdır, kandırılmamalıdır.
19. Çocuğun “aileyi kuran ve kurtaran bir cennet çiçeği” olduğu gerçeği bilinmelidir.
20. Çocuk; sevdiklerinizi sevmesi için zorlanmamalıdır. Onun sevdiği önemsenmelidir.
● ● ●
21. Çocuk; şımartılmamalıdır. Onun yılışık olmasına müsaade edilmemelidir.
22. Çocuğa karşı “dağınık aile portresi” ortamını oluşturmamak icab etmektedir.
23. Çocuk; küstürülmemelidir. Ona küsülmemelidir. O, sahiplenilmelidir.
24. Çocuğun iyi “dinleyen ve anlayan” olması için; çok iyi “dinleyen ve anlayan” olunmalıdır.
25. Çocuğa karşı sevgi ve övgü abartılmamalıdır. Ona karşı ölçülü davranılmalıdır.
26. Çocukla birlikte “kararlar” alınmalıdır. Onun da ailede “söz sahibi” olmasına izin verilmelidir.
27. Çocuğa; iyi, doğru ve güzel davranış evde verilmelidir. O, “dışarı”nın yanlışından korunmalıdır.
28. Çocuğa; ihtiyacından fazla ilgi gösterilmemelidir. Onun şımarmasına fırsat verilmemelidir.
29. Çocuğu kendinizle değerlendirmemelisiniz. Onu; yetenek ve kabiliyetleriyle
değerlendirmelisiniz.
30. Çocuk; yanlışından dolayı hemen cezalandırılmamalıdır. O, asileştirilmemelidir.
● ● ●
31. Çocuğun; güzel görüp, güzel düşünmesine, hayatından lezzet almasına yardımcı olunmalıdır.
32. Çocuk; istediğiniz “alana” değil, istediği “alana” yönlendirilmelidir.
33. Çocuğa karşı “müşfik bir anne”, “kararlı bir baba” olmaya çalışılmalıdır.
34. Çocuk; “sade bir hayata” alıştırılmalıdır. O, “gösteriş” ve “moda”dan korunmalıdır.
35. Çocuk; “başkaları ne der?” diye değil, “Yaratan ne der?” kaygısıyla yetiştirilmelidir.
36. Çocuğa karşı sık sık ne kadar fedakâr olunduğu söylenilmemelidir.
37. Çocuk; “ben merkezli” değil, “biz veya hepimiz merkezli” olarak yetiştirilmelidir.
38. Çocuğa; “sen istersen yapabilirsin ve başarabilirsin!” mutluluğu yaşatılmalıdır.
39. Çocuğa; mutlaka “irade terbiyesi” verilmelidir. Ona “güven duygusu” aşılanmalıdır.
40. Çocuk; “sorun çıkaran” değil, “çözüm üreten” bir şahsiyet olması için eğitilmelidir.
● ● ●
41. Çocuğun yanında tartışılmamalıdır, çekişilmemelidir. Onun yanında itibarınıza zarar
verilmemelidir.
42. Çocuğa karşı; duyarsız, ayarsız, umarsız, alakasız, kararsız olunmamalıdır.
43. Çocuğun hiçbir sorusuna karşı “yetersiz” ve “bilgisiz” kalınmamalıdır.
44. Çocuk; yalan söylemeye zorlanmamalıdır. Ona karşı baskı uygulanmamalıdır.
45. Çocuğa; “aile içi şiddet” yaşatılmamalıdır. Ona “hayat şiddettir” intibaı verilmemelidir.
46. Çocuğa karşı “sürekli denetlendiği ve gözetimde tutulduğu” hissi verilmemelidir.
47. Çocuğa “bir şeyden anlamaz” muamelesi yapılmamalıdır. Ona kötülük edilmemelidir.
48. Çocuğa karşı “okuyunca zevk alınan bir kitap” gibi bir “anne-baba” olunmalıdır.
49. Çocuğun “ben varım, benimle ilgilenin” feryadı duyulmalıdır. O, çok iyi okumalıdır.
50. Çocuğu yetiştirmeden önce kendinizi yetiştirmek zorunda olunduğu bilinmelidir.
Yazan: Ahmet YÜTER
Yorum Ekle
